Dr Michael J. Hurry

Lees reeks by Wie swaai die septer?

Vir die oningeligtes mag die feite tot dusver lyk na die uitstorting van 'n vrugbare maar koorsige verbeelding. Die sinikus sal die opmerking maak dat so 'n omvangryke komplot nooit vir die publiek verborge kon gebly het nie. So 'n opmerking is oppervlakkig gesien, korrek, maar met voorbehoud. Die komplot kon nooit so lank geheim gebly het nie tensy die samesweerders nie beheer oor die pers, kommunikasiemedia en filmnywerheid gehad het nie. Dit het hulle inderdaad en dit is so 'n gedugte wapen dat dit die samesweerders 'n kwesbaarheid gee wat Achilles hulle sou beny het. Die aard van hierdie beheer sal in die volgende stukke ondersoek word.

Professor Carroll Quigley se Tragedy of Hope: a History of the World in our Time is miskien die belangrikste boek wat ooit oor die Bankiers publiseer is.

Dr Quigley, voorheen professor in geskiedenis en Internasionale Betrekkinge aan die vermaarde Foreign Service School by die Georgetown-Universiteit, Washington DC, was die idee van 'n Een-Wêreld-Staat goedgesind. As liberale geleerde het hy toegang verkry tot vertroulike leggers en voorheen ongepubliseerde stof. Miskien was die Internasionale bankiers so seker van sukses dat hulle toegelaat het dat die deur van geheimhouding op 'n skrefie oopgemaak kon word. Die boek, 'n geleerde werk van meer as duisend bladsye, sou ook nie populêre leesstof wees nie. Die Internasionaliste het egter nie rekening gehou met opsommings van die boek nie, wat deur dr Cleon Skousen as The Naked Capitalist en deur Gary Allen as None Dare Call it Conspiracy gepubliseer is. Ten spyte van doodse stilte by die media het hierdie boeke blitsverkopers in konserwatiewe kringe geword. Quigley se boek het oornag uit die boekwinkels en biblioteke verdwyn. Die uitgewers wou egter nie vir Quigley sê hoekom hulle nie bereid was vir 'n herdruk nie. Teen daardie tyd is Quigley se boek privaat teen 200 tot 400 dollars verkoop. In 1974 het 'n roofdruk, ononderskeibaar van die oorspronklike, verskyn. Weer het die inter­nasionaliste se poging om "Tragedy and Hope" in die "memory hole" te stop misluk. "Tragedy and Hope" is sedertdien herdruk en is weer beskikbaar.

BREINSPOELING: DIE GROOT TOWERLAMP EN HOE DIT WERK

"The vested interests of our age. . . have constructed a wonderful machine, which we shall call the Great Steriopticon (Magic Lantern). It is the function of this machine to proj ect selected pictures of life in the hope that what is seen will be imitated. All of us of the West who are within the long reach of technology are sitting in the audience. We are told the time to laugh and the time to cry, and signs are not wanting that the audience grows ever more responsive to its cues. . . The Great Steriopticon like most gadgets has been progressively improved and added to until today it is a machine of three parts: the press, the film pictures and the radio." [1] (Die gevestigde belange van ons eeu. . . het 'n wondermasjien opgebou wat ons die Groot Towerlamp sal noem. Die masjien se werk is om uitgesoekte voorstellings van die lewe te projekteer met die hoop dat wat gesien word, ook nagevolg sal word. Al ons Westerlinge binne bereik van die tegnologie, sit binne die gehoor. Daar is geen gebrek aan tekens nie dat ons, die gehoor, al vatbaarder word vir sy aanwysings oor wanneer om te lag en wanneer om te huil. Soos die meeste patente word die Towerlamp voortdurend verbeter en verruim sodat dit vandag 'n masjien bestaande uit drie dele is: die pers, die filmwese en die radio).

Sedert prof Richard M Weaver hierdie woorde geskryf het, is 'n vierde deel, televisie, bygevoeg. Die gehoor het inderdaad "al vatbaarder vir sy aanwy­sings" geword, in so 'n mate dat televisie 'n skemerwêreld geskep het waarin die grense tussen werklikheid en fantasie in die skadus verlore geraak het. Ons begrip van die wêreld en die gebeure van ons dag, ons idees, verwagtinge en aspirasies, ons verontwaardiging en ons haat, ons meegevoel word vir ons gevorm en gefatsoeneer deur die vier dele van die diaboliese masjien — die pers, film, radio en televisie.

Die oudste deel van die Towerlamp is die nuusblad. Die pers, helaas! Soos die heer W D Chalmers dit pittig gestel het: "It is one of the saddest examples on the modern scene of a potential power for good that has been used for ill. The motto of some papers might almost seem to be: 'Whatsoever things are dis­honourable, whatsoever things are impure, whatsoever things are unlovely, think on these things." (Dis een van die droewigste moderne voorbeelde van 'n potensiële mag ten goede, wat vir die bose aangewend word. Die wagwoord van sommige koerante mag wel wees: "Watter dinge ook al oneerbaar is, wat­er dinge onrein, watter dinge lelik, bepeins dit.) *

Die koerant is afhanklik van sy advertensies — 'n inkomste wat op sy beurt weer afhang van sirkulasiesyfers. Om die massas te lok, so lui die argument, moet die koerant vol sensasie en kruheid wees. Maar is dit regtig so? Selfs al sou dit so wees, beteken dit dan dat koerante uitsluitlik in die swakste smaak moet voorsien? Shakespeare se dramas is gewild by 'n groot verskeidenheid deelgangers. Vir die aardses of hul moderne eweknie is daar tonele van bloed, doodslag en stout humor; vir die intelligentsia, gesofistikeerde geestigheid en verhewe geestesinsig.

Miskien is die vergelyking nie heeltemal van toepassing nie, maar koerante kan wel verdienstelike en verheffende stof insluit sonder om hulle sirkulasie te benadeel. Dickens het dikwels verwys na die werker van sy dag se stewige, gesonde verstand en ordentlikheid. Die gewone man se geliefkoosde soort leesstof was grootliks van sedelike en godsdienstige aard. Vroeëre vakbond-literatuur en -propaganda is versier deur tekste en aanhalings uit die Bybel. Eenvoudige arbeiders het bymekaar gekom om wat hulle gelees het te bepreek en te verwerk.

Die letterkunde van die Viktoriaanse tydperk het 'n morele strekking gehad en het deugde soos selfopoffering, patriotisme, eerlikheid en eer beklemtoon. Die Viktoriaanse tydvak was een van beroering en verandering, maar dit was nietemin groots, want die Britte was trots en patrioties en die beste van hulle vervul met 'n besef van plig en verantwoordelikheid. Die heersende geesteslimaat was grotendeels die gevolg van wat hulle gelees het.

Vandag sit ons opgesaal met 'n verwarde en ontwortelde massa mense wat deur die media tot 'n ellendige sedelike verval gebring is. Geestelik het die groot Towerlamp die mens verarm, sy lus vir ondeug en verwording geprikkel, sy intellek en instink benewel, die voortreflikheid van materialisme besing en hopeloosheid en wanhoop ontketen.

Dit is nie die koerant wat die ontaarde smaak terwille moet wees nie. Dit is die koerante self wat die bedorwe smaak geskep het.

As dit al was waarvoor die nuusblaaie verantwoording moes doen, kon die saak, erg soos dit is, nog beredder word. Die pers word egter beheer deur die internasionale geldskieters in wie se hande al die nuusagentskappe en teleksdienste is, so ook die invloedrykste politieke tydskrifte. Dit beteken nie dat elke koerantredakteur 'n bewuste agent van die sameswering is nie, hoewel, baie natuurlik is. Geldelike druk word op koerantredakteurs uitgeoefen. Artikels, wat nie die eienaars se goedkeuring wegdra nie, maak dat finansiële konsortiums dreig om hulle advertensies te onttrek. Verslaggewers leer gou om hulle daarby neer te lê. Hulle besef dat bevordering van liberale sentiment afhang en dat hulle persoonlike mening of beskouing by die algemene beleid moet aanpas.

Die veelgeroemde persvryheid is 'n vreemde verskynsel. Persvryheid beteken vryheid om te verdraai, om te lieg, om feite te verberg, vryheid om te beswadder, om te skimp, inbreuk te maak op leed en privaatheid en vryheid om te verwar.

Die omvang van toegelate debattering word sorgvuldig neergelê en voorgeskryf. Sekere onderwerpe is absoluut verbode. Koerante het hulle negatief-gelaaide woorde waarmee hulle bespreking van "gevaarlike onderwerpe" af weglei. Die gekondisioneerde massas reageer daarteenoor soos diere wat paniekbevange van die geëlektrifiseerde heining af padgee. Sulke woorde sluit in rassisme, neo-Nazi, vooroordeel, verkramp of dweepsugtig, diskriminasie, anti-Semities, baasskap, konsentrasiekamp en vele ander. Daarteenoor staan die positief-gelaaide woorde, die elektriese prikkelaars, soos verlig, verantwoordelik, liberaal, demokraties, vryheid, nuwe bedeling, hervorming, progressief, gematig, redelik en verdraagsaam.

As enigiemand daaraan twyfel dat die pers wêreldwyd beheer word, moet hy kan verduidelik hoe 'n onbekende figuur soos Steve Biko 'n wêreldbekende martelaar kan word en hoe die aangehitste verontwaardigingskrete nie gehoor word wanneer die kommuniste 'n kwartmiljoen mense in Kambodja vermoor nie.

Wat betref die pers se onderdanigheid aan geldelike druk, wie sal beter weet as John Swinton, voormalige redakteur van die New York Times. Op 'n noenmaal van die Amerikaanse Persvereniging het hy gesê: "There is no such thing as an independent press in America. . . not a man among you dares to utter his honest opinion. It is the duty of a journalist to lie, revile, to toady at the feet of Mammon. . . We are marionettes. . . these men pull the strings and we dance. . . we are intellectual prostitutes." (Daar is nie so 'n ding soos 'n onafhanklike pers in Amerika nie. . . nie een van u kan dit waag om 'n eerlike me­ning te uiter nie. Dis 'n joernalis se plig om te lieg, verguis, om bek te lek en stert te swaai aan Mammon se voete. . . ons is marionette. . . hierdie manne trek die toutjies en ons dans. . . ons is intellektuele prostitute.) * Die New York Times van die Sulzbergers, die Washington Post van die Meyers en Time-Life- podskrifte van Edgar Bronfman word direk beheer deur en is agente van die geldmag; boonop is Sulzberger se dogter Marian Dryfoos getroud met Time se besturende direkteur, Henry Grunwald; Eugene Meyer van die Washington Post was die eerste president van die Wêreldbank.

Nou vra ek verdraagsaamheid van diegene wat geskool is in die dissipline van literêre kritiek. Ek wil net 'n kort ontleding maak van 'n stukkie joernalistiek uit die Suid-Afrikaanse Sunday Tribune van 1 Julie 1979. Daarmee wil ek die tegniek van emosionele joernalistiek illustreer. Vir baie sal dit lyk of ek die vanselfsprekende beweer, maar vir ander, ongewoon aan krities lees, mag die verduideliking en blootlegging van hierdie tegniek waardevol wees.

Die artikel gaan oor 'n Afrikaanse professor in geskiedenis wat geteer-en-veer is tydens 'n toespraak voor 'n universiteitsgehoor toe sy aanranders van mening was dat hy 'n Afrikanertradisie en -erfenis verraai het. Die professor het gesê dat Geloftedag, met die oog op rassebetrekkinge, nie langer gevier moet word nie. Die Voortrekkers het 'n gelofte aan God gemaak dat, indien die oorwinnig oor die Zoeloes aan hulle geskenk word, hulle en hulle nageslag jaarliks daardie dag met gebed en danksegging sal herdenk. Dit is nie vir my om oor die verdienste, al dan nie, van die besondere saak uit te wei nie. Die aanranders is in die landdroshof beboet. My enigste doel is om die blatante vooroordeel van die koerantberig bloot te lê. Hier is 'n uittreksel daaruit: BOER REICH MARCHES AGAIN. . . LATEST VICTIM OF AWB BULLY JOYS. Professor Floors van Jaarsveld said, hours after the fining of the men of tar and feather: 'The court's verdict removed the tar from me but I'll carry a nark until my death.' He then told of his anguish and the nightmares which "taunted him — the scars of his brush with AWB (Afrikaner Weerstand Beweging). But through it all the plucky Pretoria professor stands firm on what he relieves — the day of the Covenant should lose its Sunday status in the interests of all-race relations. And right behind him is his wife, Helet, who told low her husband shook and shivered in his dreams of torment. At night she gently touches him and draws him from his nightmares. . .Yes, Professor van Jaarsveld, the gentle grey-haired historian and grandfather, shows the scars of its belief."

Ondersoek die opskrif: “Boer Reich" roep die spook van Naziisme op en herinner lesers tegelykertyd daaraan dat baie Afrikaners die Duitsers gedurende Wereldoorlog II gesteun het. "Marches again" suggereer die gestamp van kaplaarse en die herdenking van die Fascistiese filosofie. "Latest victim" en "Bully Boys" is emosiebelaaide sinsnedes om die vervolging van onskuldige mense deur die Gestapo-sadiste te suggereer. Die professor sal die sielkundige letsels van die ondervinding graf toe saamneem. Die teer mag verwyder wees, maar daar is nog "nightmares" wat by hom spook, hy met sy "scars" en "anguish". Hy word beskryf as 'n saggeaarde, gryse historikus en oupa. Hier word die beeld geskep van 'n weerlose ou man, 'n akademikus, sag en goedig van aard, deur jong boewe aangerand en verrinneweer. Sy broosheid ten spyt, staan hy vas. Hy is die "plucky Pretoria professor" (let op die alliterasie) wat soos Christus ly in die aangesig van haat. Sy vrou getuig dat haar man in sy drome "shook en shivered"; dat hy inderdaad bibberend en bewend was tot haar sagte, vroulike aanraking, die genade-engel se hand op die koorsige voorhoof, hom uit sy "nightmares" verlos het.

So word die denke van die mense vooraf gekondisioneer sodat hulle standpunte nie meer hulle eie is nie. Emosionele oortuigings word op hulle oorgedra. Voortdurende herhaling van emosionele sinsnedes en beriggewing het 'n verwoestende invloed. 'n Leuen wat dikwels genoeg herhaal word, word as waarheid aanvaar. Baie meer duiwels en doeltreffend is 'n herhalingspatroon waarvan die deursnit mens byna nie bewus is nie. Die gewone mens is 'n "slagoffer" van breinspoeling. "Hy dra die littekens van sy geloof" in sy onvermoë om lewensprobleme met sy rede te hanteer.

Rusland het 'n Departement van Misleiding (disinformation). Sy funksie is die doelbewuste verspreiding van vals gegewens, misleidende inligting, gerugte en botsende verslae. Die benaming is eg, nie satiries nie en getuig van die ver-siendheid van George Orwell wat in sy boek 1984 'n "dubbelprater" en 'n Vredesdepartement insluit om oorlog te hanteer. Die kommunisme se base is ook die pers se base. Dit is dus nie onvoorsiens as soortgelyke tegniek in nuusblaaie voorkom nie.

Duisende brokkies inligting, party waar, ander vals, sommige ter sake, ander nie, party bevestigend, ander ontkennend, word aan die publiek gevoer. Geen duidelike patroon verskyn uit die mosaïek nie, sodat die gewone man sy skouers optrek en ophou om die wëreldsituasie te probeer verstaan. So word die politiek vir hom iets vreemds, so ook die ekonomie en die buitelandse beleid. Daarom wend hy hom liewer na die sportverslae, bespiegelings oor foto's van die vroueliggaam, of sappige besonderhede van die een of ander skeisaak. Anders lees hy artikels soos die een reeds aangehaal, waarin waarom dit gaan, baie duidelik weergegee word en maklik is om te begryp, sodat hy met reg kan kwaad word, soos wat van hom verwag word. Hierdie onttrekking aan aktiewe begrip van sake van die dag maak dit oneindig makliker vir die bankiers om regerings in die begeerde rigting te stoot.

Dit is interessant dat moderne kuns presies dieselfde soort gevolge beoog. Omdat "geplante" akademici, invloedryke tydskrifte, kritici, skilderye en beeldhoukuns sonder enige estetiese waarde hemelhoog prys, begin die gewone man twyfel aan sy eie oordeel. Boonop word sy eie estetiese waardering verwring deur voortdurende blootstelling aan die aaklige, die geskende, die verwronge.

Ek kan die proteskrete tot 'n crescendo hoor uitstyg, maar ek sal nie my bewering terugtrek nie! Die geskiedenis is vol voorbeelde in kuns en musiek waar gawe rigtings verwerp en verguis is, voordat hulle aanvaar is. Dit word toegegee, maar vandag se toestande is sonder presedent in die verlede. Daar is geen kriteria nie, sodat lagwekkende voorvalle volop is, bv die sjimpansee wat verf op 'n doek rondsmeer en sy meester die produk in 'n kunsgalery laat ophang, maar dit as 'n meesterstuk begroet word. Picasso het 90% van sy profyt aan die kommunisme geskenk en erken dat hy die publiek vir die gek gehou het.

Moderne kuns is vreemd, onnatuurlik, godslasterlik en bedoel om ons Westerse erfenis en beskawing te vernietig. Dis 'n faset van die opmars na ‘n Eenwêreld-totalitarisme.

Maar om tot die pers terug te keer: Die emosionele krete vir persvryheid is grotendeels van die pers self afkomstig en dis nie 'n bietjie ironies nie dat sulke krete slegs van demokratiese of vrye lande kom. Watter vryheid het die pers agter die ystergordyn of in die baie Swart diktature in Afrika? Nadat hy 'n vername rol in die ondermyning en omverwerping van 'n stabiele demokrasie gespeel het, word die pers dan, vreemd genoeg, ingetoë oor sy eie onderdrukking. Onbeteuelde persvryheid lei onvermydelik tot onbeteuelde beperking onder 'n pas-gevestigde kommunistiese regime, maar geen begrafnisrede word gehoor of treurmares gepubliseer nie.

Die publiek het 'n reg om te weet," is 'n geliefkoosde slagspreuk. '"n Ingeligte leserskorps is noodsaaklik vir die Demokrasie" is nog een. Hierdie twee slagspreuke, gestroop van hulle glansende tweeslagtigheid, beteken eintlik: Die publiek het die reg om te weet dit wat ons wil hê hulle moet weet," en "'n waningeligte kieserskorps is noodsaaklik vir tirannie." Hier is een tipiese voorbeeld van wat die publiek mag weet en wat hulle nie mag weet nie: C Gordon Tether (knap voormalige rubriekskrywer van London se Financial Times) se gereelde glansartikels oor neigings in die sakesektor en die ekonomie dwarsoor die wêreld, het twintig jaar lank, vyf keer per week prominent in die Financial Times verskyn. Hy het die agting en bewondering van 'n gesofistikeerde en kritiese leserskorps geniet. Op 19 April 1974 het Tether egter op 'n Bilderberg-konferensie in die Frans-Alpynse dorp Megeve afgekom. Die vergaderplek was die hotel Mont d'Abrois, eiendom van baron Edmund de Rothschild. Bykans duisend polisiemanne met pantsermotors, gewere en masiengewere het verseker dat geen ongemagtigde persoon, die plaaslike inwoners ingesluit, naby die hotel kon kom nie. Tussen die afgevaardigdes was prins Bernard, baron de Rothschild, David Rockefeller, Denis Healey (toenmalige Britse minister van finansies), Marcus Wallenburg (Sweedse bankier en multimiljoenêr), Helmut Schmidt, Joseph J Johnson (van die Carnegie skenking vir Wêreldvrede) en Helmut Sonnenfeldt (van die Amerikaanse Departement van Buitelandse Sake).

Tog was daar in die wêreldpers nie die geringste aanduiding van so 'n klaarblyklik belangrike vergadering nie. Tether, met sy 20 jaar ondervinding van finansiële joernalisme het tot op daardie tydstip nog nooit van die Bilderbergers gehoor nie. Natuurlik het hy, brandend van nuuskierigheid, dadelik die situasie begin navors en sy skerp intellek en joernalistieke instinkte ingespan met die oog op 'n nuustreffer. Hy het met stygende opgewondenheid oor die Bilderbergers begin skryf.

Toe begin dinge gebeur. Sonder enige verduideliking van sy redakteur, word sy artikels dikwels nie geplaas nie. Natuurlik was Tether hieroor ontevrede en het hy heftig beswaar gemaak. Dit het meegebring dat hy summier deur die redakteur, M H Fisher, afgedank is. Tether het op 2 Februarie 1975 in die openbaar verklaar dat sy artikels oor die goud en Bilderberg-prysmanipulasies onderdruk is. Later het hy sy afdanking in die hof betwis. Die hof het die reg van die redakteur om 'n werknemer af te dank, gehandhaaf. C Gordon Tether skryf nou sy Lombard-rubriek in The Spotlight, Washington D C se konserwatiewe weekblad.

Tether se naam verskyn in die Guinness Book of Records as die rubriekskry­wer wat die langste 'n rubriek in die Britse joernalistiek behartig het. Harold Wilson het hom as een van die voortreflikste joernaliste bestempel. As dit die soort behandeling is wat 'n man van hierdie kaliber kan ontvang, dan is die druk op dier gewone sterflinge verstaanbaar. Die publiek het die reg om te weet wat lil agter so 'n byeenkoms van die rykste mense op aarde, met soveel leimhouding en soveel veiligheidsreelings. Dit is wat Tether gedink het! Hoeveel joernaliste sal die moed he om Tether se voetspore te volg as hulle rdie merkwaardige voorbeeld van liberale "verdraagsaamheid" en "agting die waarheid" aanskou?

Daar is nog 'n belangrike voorbeeld van die pers se verdraaiingsmeganisme: In ‘n land wat verower moet word, word elke misbruik van gesag en elke denkbare onreg beklemtoon, maar alle vrese oor kommunistiese, imperialistiese onderwerpte en bedreigde lande word besweer. Die prosedure kan verduidelik word met Suid-Afrika en Angola as voorbeeld. Hier volg 'n aantal bewerings wat gemaak is deur 'n mnr Ernesto Mulato, 'n sleutelamptenaar van die party wat die guerilla-oorlog teen die kommunistiese regering in Angola voer. Kom ons erken die moontlikheid van vooroordeel en glo net 'n tiende van wat hy sê, dan is dit nog skrikwekkend. (Ons vertaal).

Die kerk, sendingskool, hospitaal in Sentraal-Angola is vernietig of gesluit. Hierdie inrigtings het oor die 400 000 mense bedien. Die regering het nie plan om hierdie lewensbelangrike dienste te vervang nie. Almal aan die kerke bonde, het alles verloor wat hulle ooit besit het. Op alle kerkeiendom is slag gelê en alle geestelikes is of verban of opgesluit. Vandag woon en werk predikante in Sentraal-Angola in kampe van Unita om aan vervolging te ontkom.

Noord-Angola is alle Baptistekerke met die grond gelyk gemaak. Na berekening het 200 000 Baptiste na Zaïre gevlug. Een sendingstasie in Suid- Angola, Hualando, vyftig jaar gelede deur Swart Amerikaners gestig, lê in puin. Angola het 'n reusagtige kerkhof en konsentrasiekamp geword. Konsentrasiekampe is by Sao Nicolau buite Mocamedes en naby Saurimo in die distrik opgerig. Daar is politieke tronke in Luanda, Huambo, Lusa en da Bandiëra. Onder die gevangenes is daar nasionale elemente van die ’LA, vorige partybeamptes en leëroffisiere, Jehovagetuies, volgelinge van godsdiensleier Simon Toco, FNL- en Unitavolgelinge, asook Katolieke en Protestantse geestelikes. Toe Unita onlangs 'n regeringstronk in Serpo Pinto oorgeneem het, is 800 gevangenes uit onmenslike toestande verlos.

Met Angola omskep in nog 'n "Gulag" moet die Angolese nog hoor hoe die Neto-regering beskryf word as "pragmaties, gematigd en modernisties." Die Kubaanse besettingsmag word "stabiliserend" genoem. [2]

As mnr Mulato hierdie boek sou lees sal sy verbasing en verbystering ietwat verlig word, want sy laaste opmerking is baie raak en kenskets die verwarring van diegene wat hulle verbeel dat Rusland en die Amerikaanse Staatsdepartement teenstanders is. Hulle is kop in een mus.

Bogenoemde verslag kom uit The Citizen wat tot 1978 'n Suid-Afrikaanse regeringsblad was. Die histeriese veldtog teen The Citizen, wat gelei het tot die sogenaamde Inligtingskandaal van 1978/1979, is ontketen omdat die geldmag in Suid-Afrika paniekerig geword het oor 'n reeks artikels in daardie koerant getiteld Secret United States War Against South Africa. Die artikels is deur Aida Parker geskryf, maar dit is taamlik seker dat die gegewens deur die Buro vir Staatsveiligheid verskaf is. Hier was volledige, betroubare, feitelike en gedokumenteerde getuienis van Amerika se rol in die destabilisering van Suid-Afrika. Die artikels het ondermeer onthul dat die Fordstigting leeskamers in Soweto en in ander swart woongebiede voorsien van boeke oor Swart Mag en die Franse Rewolusie; ook dat die Carnegie-stigting vir wêreldvrede deur die WO 'n aanvalsplan teen Suid-Afrika uitgewerk het, afgerond tot in die fynste besonderhede betreffende logistiek, uitgawes en die nasionaliteit van die troepe; dat dieselfde organisasie meer as 'n miljoen rand geskenk het om terroriste in Suid-Afrikaanse howe te verdedig; tenslotte, dat die Wêreldraad van Kerke die hoofvoorsieningsbron vir terroristefondse is en dat die geld nie net uit kerkbydraes kom nie, maar hoofsaaklik van die Rockefellers.

Nie een vooraanstaande koerant in Suid-Afrika, Engels of Afrikaans, het kommentaar gelewer op hierdie artikels nie — op sigself 'n bewys van die waarheid daarvan. As daar onnoukeurighede of foute was, sou die pers dit aan flarde geskeur het. In plaas daarvan is dit baie noukeurig onder die kombers gehou, terwyl agter die skerms die opdrag aan die verkose komitee met onbeperkte fondse gelui het: "Stel vas wie agter die Citizen sit en laat dit onverwyld stopsit."

Maar om na die Mulato-uittreksel terug te keer. The Citizen het darem 'n artikel teen kommunisme gepubliseer. Die Suid-Afrikaanse pers verwys selde na die werklike toestand in Angola of Mosambiek, maar verkies om te praat oor ekonomiese inter-afhanklikheid ('n eufimisme vir finansiële en tegniese steun vanaf Blank Suid-Afrika), en die noodsaaklikheid van "aanpasbaarheid" en goeie buurskap". Die openbare aandag word nooit gevestig op die soort toe- nde waarvan Mulato skryf nie. Tog, as sulke toestande in Suid-Afrika sou heers, deur Blankes teenoor Swartes gepleeg, sou die woede, histerie en getjank van die WO en wêreldpers letterlik ongelooflik wees.

Vervolg...

[1] Richard M Weaver, Ideas Have Consequences.

[2]   Resensie oor 'n boek, A Conversation with Ernesto Mulato in The

Citizen 28/6/79.