Gedagtes vir elke dag
Of lees almal by Gedagtes vir elke dag
Die beste wapen teen hartseer is dankbaarheid. Dankbaarheid bring blydskap. Blydskap is weer ‘n vrug van die Heilige Gees. As jy God dus wil behaag, moet jy leer om verdriet uit jou lewe te weer.
AFRIKA SE WIT REUS (19)
Lees reeks by Afrika se Wit Reus
DIT IS DIE JAAR 1989..
Die Rol van die Kerke
"Nooit word die kwade deur mense met minder bekommernis en meer deeglikheid gedoen nie as wanneer dit uit godsdienstige oortuiging gebeur." - B. Pascal (1623—1662), Franse teoloog en filosoof
"Deur veral linkse predikante te beroep, slaag hulle daarin om die Christelike boodskap te verwater en "nuut" uit te lê. Die beklemtoning word verskuif van die vertikale (op-God-gerigte) vlak na die horisontale (medemenslik-humanistiese) vlak."
Vandat die lluminaat, Mordechai Marx Levy, alias Karl Marx, in opdrag en met finansiële hulp van die huis Rothschild met sy boeke "Das Kapital" en "Kommunistisches Manifest" van die sosialisme 'n ideologie gemaak het, het veral die Christelike godsdiens onder die aanvalle geraak van diaboliese magte wat probeer om dit te vernietig.
Getrou aan die aanwysings van Weishaupt het die aanhangers van Karl Marx, en ná hom, van Lenin, die plan toegepas om die wêreldgodsdienste so brutaal te beveg dat hulle volkome uit die harsings van die mense sou verdwyn. Dit was makliker gesê as gedoen. Die gelowiges, veral die Christene, het bewys dat hulle 'n groter hindernis was op pad na 'n ateïstiese wêreldrewolusie as wat Marx en Lenin ooit kon droom.
Almal van ons ken die tragiese begin van die kommunistiese heerskappy. Die kerke is gesluit of selfs verwoes. In 1941 was daar van die 46 000 kerke in Rusland net nog 4 000 oor en in die eerste 30 jaar van Bolsjewistiese heerskappy is 48 miljoen mense gelikwideer waarvan 40 000 priesters en leidende lede van godsdienstige groepe was. Ten spyte van die allerwreedste vervolgings, wat deur Stalin, Chroestjow en hulle opvolgers tot op die huidige dag voortgesit is, moes almal dit ervaar dat die Christelike geloof nie uitgeroei kon word nie; - inteendeel, die getal ondergrondse gelowiges het toegeneem. Die belofte van Christus (Matt.16,18) dat "die poorte van die hel sy kerk nie sal oorweldig nie", het geblyk sterker te wees.
As gevolg daarvan het die Kommuniste hulle taktiek verander. As aanvulling by die direkte aanval van buite het hulle die kerke en teologiese seminaries geïnfiltreer met studente wat in werklikheid KGB-agente was. Hulle het die geestelikes gekorrupeer of het self hulle rol oorgeneem. Onbuigsame priesters is geterroriseer, as kranksinniges in gestigte opgesluit, onder valse beskuldigings tot lang termyne tronkstraf veroordeel of aan openbare skande prysgegee. Ouers wat hulle kinders laat doop het, is daarvan beskuldig dat hulle die geestelike gesondheid van hulle kinders bedreig. Vaders het hulle betrekking verloor en kinders is nie tot hoër opleiding toegelaat nie.
'n Paar kerke is egter met rus gelaat om hulle as vertoonvensters vir propagandadoeleindes te gebruik. Omdat daar so min oop kerke is, is hulle altyd vol. Toeriste en Westerse kerkleiers (bv. Billy Graham) versprei dan die stories van vol kerke en godsdiensvryheid, wat hulle met hulle eie oë gesien het.
In die Weste gebruik die Kommuniste 'n ander taktiek. Daar hulle geen direkte aanval op die kerke daar kan maak nie, gebruik hulle die beproefde metode van infiltrasie. Hulle weet dat hulle 'n reusepotensiaal van ongelowiges, louwarm Christene en liberales binne en buite die kerke tot hulle beskikking het.
Georgii Dimitroff, die Bulgaarse Kommunisteleier, het dit in 1938 so geformuleer: "Laat ons vriende die werk doen. Ons moet altyd daaraan dink dat een simpatiseerder meer werd is as 'n dosyn Kommuniste. Een universiteitsprofessor wat geen partylid is nie, maar die belange van die Sowjetunie verdedig, is meer werd as honderd partygenote. Een bekende skrywer of gepensioeneerde generaal is meer werd as 500 arm sotte wat so dom is dat hulle hulle deur die polisie laat slaan. Die skrywer wat geen partylid is nie, maar die Sowjetunie verdedig, en die vakbondleier wat nie tot ons behoort nie, maar die Sowjet se internasionale politiek verdedig, is meer werd as 1 000 partymedewerkers. Hulle wat geen partylede of gesiene Kommuniste is nie, het meer vryheid van optrede. Ons vriende moet die teenstander vir ons verwar. Hulle moet ons hoofaanwysings uitvoer en kampanjes in ons guns aan die gang kry teenoor mense wat nie so dink soos ons nie en wat ons nooit sou kan bereik nie. Veral moet ons die eergierige politici gebruik wat ondersteuning nodig het - manne wat besef dat ons Kommuniste vir hulle die pad kan oopmaak en aan hulle publisiteit kan verskaf, en dat ons in 'n posisie is om aan hulle hulp te verleen. Sulke manne sal hulle siele aan die duiwel verkoop, en ons koop siele".
Ons sien dus dat die Kommuniste "liberales" gebruik, "nuttige idiote,"; soos Lenin hulle genoem het, om die saak van Kommunisme in die Weste aan te help. Universiteite en die pers is van hulle vernaamste mikpunte om die ideologiese gif te versprei. Hulle maklikste buit is egter die moderne liberale predikante en teoloëmanne wat hulle geloof en hulle roeping verloor het, vir wie God dood en die Bybel nie onfeilbaar is nie. Hulle is die maklikste slagoffers van 'n nuwe boodskap wat die Marxiste vir hulle influister.
'n Mens kry hulle vandag oral in die wêreld. Wetend of onwetend werk hulle saam aan die vernietiging van die Christendom omdat hulle verlei is deur die utopie van 'n ideologie wat aan die mens die ryk van God op aarde belowe. Dit is hierdie liberale teoloe wat vandag die hefbome van mag in feitlik alle groot kerkorganisasies in hulle hande het en die geld van kerklidmate spandeer. Hulle word aangehelp deur vrygewige geheime magte en kry daardeur aansien en beland in die hoogste posisies. Hulle beskou 'n liberalisering en sagmaking van dogmatiese strukture binne die kerke as hulle hooftaak. Deur veral linkse predikante te beroep, slaag hulle daarin om die Christelike boodskap te verwater en "nuut" uit te lê. Die beklemtoning word verskuif van die vertikale (op-God-gerigte) vlak na die horisontale (medemenslik-humanistiese) vlak. Deur die verdraaiing en verloëning van wesenlike uitsprake van die Bybel en 'n oorbeklemtoning van sosiaal-etiese kwessies ontstaan 'n geleidelike verwatering en vervalsing van die Christelike geloofsleer waarvan die gevolg verwarde gelowiges en leeglopende kerke is.
Die Kommuniste weet maar alte goed dat afvalligheid van geloof in die kerke nooit van onder na bo nie, maar altyd net van bo na onder bewerkstellig kan word. Teoloë wat in samewerking met Marxiste die "ryk van God op aarde" wil bou, moet onvermydelik hulle godsdiensverkondiging inklee in Marxistiese terminologie. Die fundamentele onverenigbare teenstelling tussen Marxisme en Christengeloof word daardeur verdoesel.
Die oorbeklemtoning van die sosiale en politieke aspekte lei onvermydelik tot 'n skeeftrekking van Bybelse uitsprake; die Bybel word verlaag tot "rewolusionêre handboek." So word Jesus se sendingbevel (uitdra van die evangelie) uitgelê as opdrag tot dialoog met Kommuniste; die geestelike "heil" van die mens beteken nou skielik "politieke bevryding", en "geregtigheid voor God" is nou "versoening met mense". Die "blye boodskap" word so heel geleidelik omgetower tot 'n sosiaal-humanistiese ideologie sodat ook ateïstiese Kommuniste, heidense kulte en alle wêreldgodsdienste dit kan aanvaar.
'n Mens kry liberale teoloë vandag oral in die wêreld. Wetend of onwetend werk hulle saam aan die vernietiging van die Christendom omdat hulle verlei is deur die utopie van 'n ideologie wat aan die mens die ryk van God op aarde belowe. Dit is hierdie liberale teoloë wat vandag die hefbome van mag in feitlik alle groot kerkorganisasies in hulle hande het en die geld van kerklidmate spandeer. Hulle word aangehelp deur vrygewige geheime magte en kry daardeur aansien en beland in die hoogste posisies. Hulle beskou 'n liberalisering en sagmaking van dogmatiese strukture binne die kerke as hulle hooftaak. Deur veral linkse predikante te beroep, slaag hulle daarin om die Christelike boodskap te verwater en "nuut" uit te lê. Die beklemtoning word verskuif van die vertikale (op-God-gerigte) vlak na die horisontale (medemenslik-humanistiese) vlak. Deur die verdraaiing en verloëning van wesenlike uitsprake van die Bybel en 'n oorbeklemtoning van sosiaal-etiese kwessies ontstaan 'n geleidelike verwatering en vervalsing van die Christelike geloofsleer waarvan die gevolg verwarde gelowiges en leeglopende kerke is.
Die Kommuniste weet maar al te goed dat afvalligheid van geloof in die kerke nooit van onder na bo nie, maar altyd net van bo na onder bewerkstellig kan word. Teoloë wat in samewerking met Marxiste die "ryk van God op aarde" wil bou, moet onvermydelik hulle godsdiensverkondiging inklee in Marxistiese terminologie. Die fundamentele onverenigbare teenstelling tussen Marxisme en Christengeloof word daardeur verdoesel.
Die oorbeklemtoning van die sosiale en politieke aspekte lei onvermydelik tot 'n skeeftrekking van Bybelse uitsprake; die Bybel word verlaag tot "rewolusionêre handboek." So word Jesus se sendingbevel (uitdra van die evangelie) uitgelê as opdrag tot dialoog met Kommuniste; die geestelike "heil" van die mens beteken nou skielik "politieke bevryding", en "geregtigheid voor God" is nou "versoening met mense". Die "blye boodskap" word so heel geleidelik omgetower tot 'n sosiaal-humanistiese ideologie sodat ook ateïstiese Kommuniste, heidense kulte en alle wêreldgodsdienste dit kan aanvaar.
Dit stem ook ooreen met die universeelheidstrewe van die Wêreldraad van Kerke (WRK) in Geneve. Hierdie meer wêreldlike as kerklike raad eis al lankal gemeenskaplike sittings en gebedsbyeenkomste met Boeddhiste, Moslems, Jode, Animiste, Hindoes, Taoiste en ander sektes en gemeenskappe.
In die VSA was dit die ledekerke van die WRK wat die Kommuniste gehelp het om Amerika uit Suid-Viëtnam te verdryf, waardeur die hele Viëtnam in kommunistiese hande geval het. Vandag gebruik liberale teoloë en kerke dieselfde taktiek in Afrika; en die WRK gebruik die geld van Westerse belastingbetalers, nie om die reddende boodskap van die Evangelie te versprei nie, maar om daarmee Marxistiese moordbendes in Suidelike Afrika en oral in die wêreld te ondersteun en so baan dit die weg vir die antichris.
Indirek het die kerklike aanvalle op die "Blanke" stellings in Afrika in die jaar 1961 begin. In daardie jaar is die Ortodokse Kerk van die Sowjetunie (die amptelike kerk) aangeneem as lid van die Ekumeniese Raad van Kerke (ook Wêreldkerkeraad genoem). Dit was origens, asof toevallig, ook die jaar waarin die VSA-president Kennedy die "koue oorlog" beëindig het en die "vreedsame naasbestaan" met die Sowjet-unie begin het.
Dit het beteken dat die Weste van toe af die kommunistiese diktature as "demokratiese sisteme" erken het en vervolgens as gelykwaardig met die Westerse parlementêre sisteme beskou het.
Die Russies-Ortodokse Kerk was nog geen 10 jaar lid van die WRK, toe die groot politisering in Geneve ingetree het nie. Spoedig het dit ook vir die domstes duidelik geword dat die "Christelike" broers uit die Ooste minder belanggestel het in die uitbreiding van die Evangelie maar daarvoor des te meer in die uitbreiding van Sowjetheerskappy.
Toe hulle in die jaar 1970 die aanvaarding van die omstrede "anti- rassismeprogram" bewerkstellig het en met Christelike wierook lekker laat ruik het, kon die KGB-offisiere wat in die Geneefse kerksentrum saamgewerk het hulle eerste beslissende sukses aanteken. Dit was lankal die mikpunt van die Sowjetiese beplanners om die anti- kommunistiese bastions van Suidelike Afrika te vervang met Sowjet- onderdanige regimes om so die kontrole oor die strategiese Kaaproete en oor die ryk bodemskatte van die subkontinent te verkry.
Hulle direkte aanvalle deur ondersteuning vir terroristekaders met wapens en ideologiese propaganda het nie die gewenste sukses opgelewer nie. Met behulp van die "anti-rassismeprogram" van die WRK het hulle pogings nou die seën van die kerke gekry. Daardeur het die terroriste, wat gewerk het vir die val van die Blanke regerings, nie net 'n onverwagte morele ondesteuning en hoër aansien vir hulle bloeddorstige dade gekry nie, maar kon spoedig ook die vreugde smaak van 'n toestroming van Westerse kerkgeld, wat aan hulle as "humanitêre hulp" deur die WRK beskikbaar gestel is.
Waar daar so 'n hoë morele inset was van die kant van 'n wêreldkerkorganisasie wou baie "liberale" Westerse regerings en natuurlik ook die WO nie agterbly nie en het nou ook op hulle beurt hulle sakke geskud om hulle bydrae vir die "edele saak" te lewer.
Die Sweedse regering, wat vantevore reeds 'n jaarlikse som van ongeveer 'n kwart miljoen Rand bygedra het, het dit nou vol geesdrif verhoog tot 7 miljoen Rand. Ook die Lutherse Wêreldbond wou nie swak vertoon in sy ondersteuning van die besluit van die Wêreldraad van Kerke nie en het in die daaropvolgende jaar, 1971, 'n som van R65 000 aan die Kommunistiese "vryheidsvegters" van FRELIMO in Mosambiek oorgedra. In dieselfde jaar het ook die Britse Raad van Kerke ingeval agter die WRK vir ondersteuning van die terroristiese "vryheidstryd" in Suidelike Afrika en dieselfde geld vir die Presbiteriaanse Kerk van Amerika, die Nasionale Kerkeraad van Amerika, die Gereformeerde Kerke van die Nederlande, die "All Africa Church Conference" en die Christelike Vredeskonferensie.
Watter hoë waardering ook die Evangeliese Kerk van Duitsland (EKD) vir die werk van die WRK het, blyk uit die feit dat hierdie kerk die hoogste bydrae van al die lidkerke betaal, nl. verskeie miljoen Mark. Dit is begryplik waar die president van die EKD se Buitelandse Afdeling, dr. Heinz-Joachim Held, terselfdertyd mos ook die voorsitter is van die WRK se Sentrale Komitee.
Vervolg...